Beagle

Για να ζήσουν αρμονικά με την οικογένειά τους στην πόλη, επιβάλλεται πάση θυσία να κατευνάζουν την κυνηγετική τους μανία. Ο λόγος για το Μπιγκλ και το Μπιγκλ Χάριερ, δύο ιδιαίτερα αγαπητούς ιχνηλάτες που ακολουθούν την όσφρησή τους όχι μόνο στα κυνηγοτόπια αλλά και στα πεζοδρόμια της γειτονιάς τους. 
Το Μπιγκλ εμφανίστηκε στην Αγγλία από τον 3ο αιώνα μ.Χ. Προέρχεται, όπως και το Φοξχάουντ, από το Τάλμποτ το οποίο είναι απόγονος του Λευκού Σκύλου του Ρουά. Από το 15ο αιώνα άρχισε να εκτιμάται από τη βασιλική αυλή και γι’ αυτό το λόγο ονομάστηκε «Μπιγκλ της Ελισάβετ Α'». Αυτά τα Μπιγκλ ήταν κοντά (30-36 cm) και κατά συνέπεια αργά. Υπάρχουν στην Αγγλία μέχρι σήμερα και χρησιμοποιούνται στο κυνήγι του λαγού και του κουνελιού.

Το 17ο αιώνα, οι άγγλοι εκτροφείς για να αυξήσουν την ταχύτητά τους έκαναν δύο διασταυρώσεις. Η πρώτη ήταν με Φοξχάουντ και δημιουργήθηκε το σημερινό αγγλικό Μπιγκλ, ενώ η δεύτερη διασταύρωση έγινε με Χάριερ κι έτσι γεννήθηκε το Μπιγκλ Χάριερ. Ανάμεσα στις δύο νέες ράτσες, οι Άγγλοι προτίμησαν και ανέπτυξαν περισσότερο το Μπιγκλ, σε αντίθεση με το Μπιγκλ Χάριερ.
Μέχρι σήμερα, λοιπόν, το αγγλικό Μπιγκλ αναπτύσσεται στα πρότυπα που καθόρισαν οι άγγλοι εκτροφείς, εκτιμάται ιδιαίτερα από πολλούς κυνηγούς και βρίσκεται σε μεγάλους αριθμούς όχι μόνο στην Αγγλία, αλλά και σε όλον τον κόσμο.

Το 1860, ο Γάλλος βαρόνος Ζεράρ, που ήταν την εποχή εκείνη στην Αγγλία, επιστρέφοντας στη χώρα του, πήρε μαζί του μία αγέλη Μπιγκλ Χάριερ, τα οποία χρησιμοποίησε κυρίως στο κυνήγι του ζαρκαδιού, όπου άφησαν εποχή για τα καταπληκτικά τους κυνηγετικά προσόντα. Μάλιστα, αναφέρει χαρακτηριστικά πως τα Μπιγκλ Χάριερ κυνηγούσαν ώρες ατελείωτες το ζαρκάδι μέχρι να το εξαντλήσουν από την κούραση.
Έτσι, η ράτσα απέκτησε μεγάλη φήμη στη Γαλλία και από τότε εκτρέφεται συνεχώς, με αυστηρή επιλογή. Δικαίως η Γαλλία θεωρείται η χώρα καταγωγής του Μπιγκλ Χάριερ, γιατί εκεί αναπτύχθηκε ουσιαστικά και συνεχίζει να υπάρχει μέχρι τις μέρες μας σε μεγάλο αριθμό.

Ένα κουτάβι Μπιγκλ, με την ανεξάντλητη ενέργεια που διαθέτει, πρέπει να έχει συνεχή παρακολούθηση και επίβλεψη, ακόμα κι όταν ξυπνάει κατά τη διάρκεια της νύχτας. Είναι σαν να ακολουθείτε από πίσω ένα παιδί 2 ετών.

Αν η φροντίδα ενός Μπιγκλ κουταβιού δεν χωράει στο ημερήσιο πρόγραμμά σας, σκεφτείτε την περίπτωση να υιοθετήσετε ένα Μπιγκλ μεγαλύτερης ηλικίας.

Ένα Μπιγκλ δεν πρέπει ποτέ να βγαίνει βόλτα χωρίς λουρί και ο μόνος τρόπος για να τρέξει ελεύθερο είναι να το αφήσετε σε περιφραγμένη περιοχή. Αν βρεθεί χωρίς λουρί, θα το σκάσει και θα είναι τόσο απορροφημένο και συνεπαρμένο από τις μυρωδιές που θα του τραβήξουν την προσοχή, που δεν θα δώσει προσοχή στα αυτοκίνητα, με αποτέλεσμα να συμβεί το χειρότερο.

Πώς μπορείτε να εκπαιδεύσετε ένα Μπιγκλ να μην το σκάει; Η απάντηση είναι σύντομη: Δεν μπορείτε! Οι ιχνηλάτες, όπως είναι τα Μπιγκλ, εκτρέφονται να κυνηγούν με τη μύτη τους, ακολουθώντας τη μυρωδιά του θηράματος, μέχρι τελικής πτώσης. Όσο λοιπόν και να το εκπαιδεύσετε να έρχεται σε εσάς κάθε φορά που το φωνάζετε, δεν μπορείτε να του έχετε 100% εμπιστοσύνη, ιδιαίτερα αν ακολουθεί κάποια μυρωδιά. Γι' αυτό το λόγο δεν πρέπει ποτέ να αφήσετε ένα Μπιγκλ σε ανοιχτό χώρο χωρίς λουρί.
Επίσης, τα Μπιγκλ είναι σκύλοι που γαβγίζουν πολύ κι αυτό μπορεί να ενοχλήσει τους γείτονες.

Γενική εμφάνιση

Μικρός αγγλικός σκύλος, με αρμονικές αναλογίες. Γεροδεμένος και κομψός. Πιο κοντός από το Μπιγκλ Χάριερ, σε σχέση με το ύψος του έχει μεγάλο κορμό.

Κεφάλι: Στρογγυλό και όχι πολύ βαρύ.

Κρανίο: Πλατύ και θολωτό. Πιο πλατύ στο πάνω μέρος.

Μάτια: Μεγάλα και στρογγυλά, όχι βαθιά, ζωηρά. Το χρώμα τους είναι σκούρο καστανό, με μαύρο περίγραμμα.

Μουσούδα: Λεπτή με ίσιο ρύγχος. Μύτη μαύρη, ρουθούνια πολύ ανοιχτά.

Χείλια: Καλύπτουν το κάτω σαγόνι, αλλά δεν είναι πεσμένα.

Αφτιά: Πλατιά και επίπεδα, στρογγυλεμένα στις άκρες τους. Το μήκος τους δεν ξεπερνά το μήκος της μουσούδας. Κολλημένα πάνω από τη γραμμή του αφτιού.

Κορμός: Λαιμός μακρύς και δυνατός, όχι ισχνός. Ωμοπλάτες ελαφρώς λοξές, πολύ μυώδεις και δυνατές. Στήθος πολύ κατεβασμένο, πλατύ και βαθύ. Πλευρά μακριά και γεμάτα. Ράχη επίπεδη και μυώδης. Οσφύς πολύ δυνατή, λίγο τοξωτή, πλατιά και γερή. Κοιλιά στρογγυλή και ελαφρώς ανεβασμένη. Λαγόνια γεμάτα.

Σκέλη: Μπροστινά σκέλη ίσια, δυνατά και κάθετα. Πίσω σκέλη πολύ μυώδη και δυνατά. Μηροί δυνατοί, χοντροί και μυώδεις.

Πόδια: Στρογγυλά ή λίγο μακρουλά. Πολύ σφιχτά δάχτυλα. Πέλματα μαύρα, συμπαγή και ανεπτυγμένα.

Ουρά: Κοντή, κολλημένη ψηλά, με σχήμα δρεπανιού. Χοντρή στη ρίζα, λεπταίνει στην άκρη της, ελαφρώς σταχυωτή.

Φωνή: Πολύ δυνατή, καθαρή και μελωδική.

Τρίχωμα: Κανονικό μήκος, επίπεδο, πολύ πυκνό, λείο, όχι πολύ λεπτό. Δέρμα κάτω από το τρίχωμα, μαύρο και άσπρο.

Χρώμα: Τρίχρωμο ή και γκρίζο-μπλε με μαύρες κηλίδες. Άλλο χρώμα είναι το άσπρο με αποχρώσεις του κόκκινου ή του κίτρινου. Συνήθως υπάρχει μαύρο σαμάρι (μανδύας). Το κεφάλι πρέπει να είναι πάντα στο χρώμα της φωτιάς, με άσπρη κηλίδα ανάμεσα στα μάτια.

Ύψος: Το ύψος στο ακρώμιο είναι από 33-40 εκ. Υπάρχει και το πιο μικρό μέγεθος, που είναι κάτω από 33 εκ.

Ελαττώματα: Θεωρείται ελάττωμα οποιοδήποτε στοιχείο ξεφεύγει πολύ φανερά από τα πρότυπα που περιγράφηκαν πιο πάνω.